بسم الله الرحمن الرحیم
کفش های ماه را به پا کرده ام دوباره عازم توام...
فقط به قصد تو می آیم فقط تو....
فرار میکنم از همه چیز از همه کس به سوی تو...
تویی که فقط امام نبودی همه چیز بودی همه کس بودی
آغوش پدرانه ات مستدام
در خوشبختی من همین بس که آقایی چون تو دارم...
میدانم هرچقدر اظهار دوست داشتن کنم کم است میدانم هرچقدر جان فداکنم کم است
اما تو سلطانی و من هلاک نگاه پدرانه ات...
بابی انت و امی و نفسی ...
هیییییی... یعنی جان چه باشد که فدای شما کنم؟این متاعیست که هر بی سروپایی دارد...
یعنی من چطور اززیر این همه دِین بلند شم؟
یعنی الان من در افق محو شم؟
بعید نیست اون روزی که نام یکی از پسرامو رئوف بزارمو با هربار صدا کردنش دلم به یاد رافت شماغنج بره
آقا جانم بهتره بگم عموجانم هنوز از اظهار دلتنگی ام یک روز رد نشده همه موانع را برطرف میکنی و از تفضلت در روز زیارتی ات(چهارشنبه) مرا میهمان حرم میکنی؟
بگو چه کنم؟ خودتان بگویید برای عرض تشکر چه کنم؟
من با تو زندگی نکنم؛ پیر می شوم
بی تو من از جوانی خود سیر می شوم
من در شعاع پرتو شمسُ الشُّموسی ات
بی اختیار پیش تو تبخیر می شوم
السلام علیک یا شمش الشموش یا امام الرئوف یا حبیبی یا رفیقی یا طبیبی...
(چی جوری از تو دست بکشم؟:دریافت حجم: 5.73 مگابایت)
دقیقا به همین دلیل بهش می گن غده سرطانی