بسم رب الحسین علیه السلام
تا الان چندین پست نوشتم با حال و هوای حـــــسین (ع)
ولی منتشر نمیکنم...چرا؟؟؟
چون از حرف و حرف و حرف خسته شدم
واقعا دیگه حرفی برای گفتن اینجا ندارم.
نه که حرفی نداشته باشما نه حرف هام بدرد بخور نیست
#مرگ تدریجی یک وبلاگ
ولی دلم برای اینجا و آدماش تنگ شده بود گفتم یه سلامی عرض کنم :)
سلام
میدونی چیه؟ آدم میترسه چیزی که مینویسه در خور و شایسته ی اربابش نباشه.... واسه همینه که نشرش نمیده. من که اینطورم
سلام عزیزم؛
گاهی آدم دچارِ قبض میشه، صبوری کن، تموم میشه این حال و روز اِن‌شاءلله.
روزانه نویسی کن. یه جور کارنامه اعمال هم میشه :)))
ولی خدایی منم اینقدر اومدم اینجا و همش نق در مورد اینکه من بنده خوبی نیستم شنیدم خسته شدم. ببخشید اینقدر رک گفتم. منظورم اینه کمی شاد باش. این میزان ناشکری رو هیچ کس حتی خدا نمیپسنده.
البته قطعا نظر شما با من متفاوته و قطعا نظر شما هم محترمه.
ولی کامنتها هم متاسفانه همش حالت نق داره... من کافی نیستم برای بندگی... من کلماتم برای امام مناسب نیست... من حقیر کجا نمیدونم چی چی کجا ...
واقعا مسلمون بودن اینقدر زشت هست؟ اینقدر پر از نک و ناله و احساس ضعف و بدبختی؟
قربونت برم.چی بگن والا.
با دین و خدا و اعتقاداتت ک به مشکل نخوردی؟خوردی؟
یا فقط حوصله وبلاگ نداری؟
ما که خبر نداریم اوضاع از چه قراره . ولی نمی دونم چرا احساس می کنم یه مقدار دارین سخت می گیرین به خودتون . ان شاالله که خیره و ختم به خیر میشه ...
در مورد کسی که عاشقه فکر کنم همین درست باشه . یعنی کسی که عاشق باشه به معنی واقع کلمه اصلا چیزی جز معشوق نمی بینه که بخواد جلوش رجز عاشقی بخونه .
اما من که هنوز تا عاشقی فاصله دارم روش دیگه ای دارم . ذکر "عاشقتم" بر می دارم تا عاشقش بشم . حرفش رو می زنم که به این دلیل و اون دلیل دوستش دارم و عاشقشم تا بره توی وجودم . با نوشتن انقدر این چیز های دوست داشتنیش رو برای خودم یاداوری می کنم تا بالاخره عاشق بشم .
نظرتون در مورد این روش چیه ؟
@ نون جان . جرقّه ای ایجاد کردی ، حالا بیا مدیریتش کن ...
" برام سخته از عاشقی حرف نزدن و دم نزدن و بروز ندادن احساسات و سکوت کردن "
این جمله نشونه ی عاشقیه ...
+ تا حالا نوشتن توی جایی غیر از وبلاگ رو امتحان کردین ؟ توی یک دفتری چیزی ، جایی که هیچ کس جز خودتون نمی خونه .
سلام
من توی اولین فرصت میام و این مطلب رو با نظراتش میخونم تا عرایضی رو تقدیم کنم خدمتتون
ان شا الله عزاداری تون مقبول حق باشه... که حتما هست...
خب هم مطلب و هم نظرات رو خوندم
در مورد ننوشتن واقعا الان حرفی ندارم برای گفتن..
میدونم گاهی فاصله گرفتن، خیلی خوبه... اما برای هرگز نوشتن شک نکنید نیاز به یک جایگزین دارید والا بهتون ضربه میزنه...
در مورد اون مطلب وبلاگ من و کمتر شعار دادن عاشق ها... خب هنوز بر همون عقیده هستم...
اما اون مال اون مرتبه هست... شاید در مورد امثال من فرمایش آقای گوارا درست باشه...
و البته درسته...
منتها همینقدر بگم فرمایش ایشون و اون مطلب من با هم در تناقض نیستن که بگیم کدوم درسته...
اما تفصیلش نیاز به زمانی مجزا داره...
منم از فرمایش برادر گوارا خوشم اومده... بهش بیشترر فکر کنید...
شاید شاه کلیدِ حل این مشکل این باشه که مرتبه مون رو بفهمیم که کجاست .
+ می تونین این جا بنویسین و کلا در حالت پیش نویس قرار بدین . به هر حال فکر کنم نوشتن یه راه خوب باشه برای تخلیه . همون ماجرای منفجر شدن کلّه و این ها که گذشت !
با آزمون و خطا فک کنم یه چیزایی میشه فهمید . مثلا حرف هایی که من توی وبلاگم می زنم وقتی از یه حدی رد میشه احساس سنگینی می کنم . می فهمم که دیگه دارم زیاده روی می کنم . و اگه خیلی هم کم بنویسم اثراتش رو تو خودم می بینم . اون حدّ وسطش رو کم کم پیدا می کنه آدم . صفر و صدی نمیشه نگاه کرد بهش ...
+ انشاالله کمک کنند باشه .
ان شاالله اون گوشی که باید شنوای این حرف ها باشه رو پیدا کنین
سلام علیکم
شگفتی نداره بزگوار... خیلی اوقات میخونم مطالب شما رو... فقط توفیق نظردهی ندارم
بروز عشق در هر شخصی با توجه به تشخصش هست...
مثلا آیت الله بهجت در نمازشون اون طور عاشقانه بروز داشتند... ممکنه عالمی دیگه از ایشون بالاتر باشه اما سکوت داشته باشه... یا حتی پایین تر باشه اما ساکت باشه...
این به معنای کتمان عشق نیست... تشخص ها متفاوته...
در زمینه عشق اهل بیت خب منظور این نیست که کلا سکوت باشه/// اگر چشیده ها سکوت کنن که اصلا عین ضرر هست...
اما به نظرم اونها تجلیاتشون به گونه ای هست که مجب جاذبه اطرافیان به اون عشق میشه...
چون تجلیات و بروزاتشون هم بر اساس حکمت هست...
ماها در اون مرتبه نیستیم... تجلیاتمون بر اساس عواطف شخصی هست...
خب خوبه... همین هم غنیمته... باید باشه...
همین رو هم اگر واقعا دلمون رو بدیم به اهل بیت با همین تجلیات موجب رشد خودمون هم میشیم...
