بسم الله الرحمن الرحیم
رفته بودم ازون مانتو اداری ها بخرم
هوا گرم بود و گرما به شدت اذیتم میکرد نگاهم که به اطراف می افتاد میدیدم دخترای هم سن و سال من یه مانتو نخی روشن پوشیدن و چقدر راحتن
کلی حسودیم شد...
ازین حسودی حالم بهم خورد حالم بهم خورد از بی لیاقتیم
در فکرم مرور میکنم:
آیا من نمیتونم مثل اونا لباس بپوشم؟
آیا نمیتونم به زیبا ترین شکل ممکن در جامعه حضور پیدا کنم؟
آیانمیتونم شلوار قرمزمو با رژ لب و حاشیه شالم ست کنم؟
آیانمیتونم صندل بپوشم ؟
جواب همه اینا مثبته اما...اما خودم نخواستم
با وجود اینکه خیلی ها بهم گفتن چادری نباش چادرو انتخاب کردم و گاها تمسخرهایی که دراین زمینه میشدم رو به جون خریدم
اما انگار همش نقش بوده انگار بی لیاقت تر ازاین حرفام انگار این چادری که گاهی به زور به خودم تحمیل کردم برام اونقدر ارزشمند نیست که به نداشتنش حسودیم شد!!
وای برمن که نتونستم ارزش نماد یک زن مسلمان ، چادر رو پیش خودم حفظ کنم
در زمستان بخاطر پالتوی زیر چادر غر زدم در تابستان به خاطر گرمی در مهمانی به خاطر دست و پاگیری ...
گاهی غر زدم گاهی خسته شدم گاهی کنار گذاشتمش...
اوفقط یک تکه پارچه نیست او یادگار مادراست
که منِ بی لیاقت لیاقتش رو نداشتم و...
دخترِبد ، مادرِخوب عاقبت چه میشود؟؟
مادر که همیشه خوب میماند آیا دختر هم روزی خوب خواهد شد؟
+امروز یه آقاهه رو دیدم تیشرتشون تا روی زانو میومد روز به روز مردا باحجاب تر و زن ها بی حجاب تر!!
با این اوصافی که میگید قطعا این حس ناخرسندی از همین جمع ها ...