می فهمم چی میگید. با این دنیایی که هر روز رنگ و لعاب و وسوسه هاش بیشتر میشه واقعا غافل نشدن سخته اما راهش همینه. چه این که من با فکر کردن به این نتیجه برسم و چه این که خدایی نکرده با تجربه کردن.
یک مقدار معنویات رو تو زندگی تون بیشتر کنید. مناجات و مکالمات تون رو با خدا و اهل بیت بیشتر کنید. مخصوصا در جمع های خوب بیشتر باشید و از جمع های غافلانه و بد دوری کنید. اگر لازمه از جمع های فامیلی و دوستانه و ... این چنینی دوری کنید. حتی صله ی رحم اگر ارحام تون اهل غفلت و معصیت باشند بر گردن شما نیست. بلکه برعکس گاهی واجبه از این جمع ها اجتناب کرد.
برای من پای منبر یک عالم وارسته اخلاق و در جمع مومنانه شون بودن خیلی کمک بوده. خیلی اوقات یک نماز پشت سر این عالم خوندن دنیام رو عوض کرده. تو مجالس ذکر و اخلاق شرکت کنید هم تذکرش و هم معنویتش و هم جمع مومنانه ش ان شاءالله کمک تون می کنه.
یاد این آیه افتادم 28 سوره کهف
زمانه ی سختی هست و نگه داشتن ایمان کار سختیه باید برای حفظ خودمون وقت بگذاریم. فرقی هم نداره برای همه سخته و هر کس ممکنه به نوعی دچار لغزش و غفلت بشه. این حرف ها رو هم هیچ وقت نگید. نفس اگر ذلیل و پست بشه انسان رو پی هر کاری می کشونه. اما انسانی که برای خودش و نفسش عزت قائل بود خودش رو از پستی و رذائل حفظ می کنه.
پاسخ :
میدونین مشکل چیه؟جمع خوبی وجود نداره
همکارانم که اصلا مشکل اصلی ان هرروز باید ببینمشون و اجبارا تعامل داشته باشم...
همکارایی که ناخن میکارن و مژه میکارن و هزار و یک فند و اطوار دیگه همکار آقایی که وقتی عکس آموزش هارو براش میفرستم ازم تعریف میکنه و میگه به به چه خانوم با کلاسی وهمیشه استیکر گل و بلبل میفرستن البته قصدی ندارن مدلشونه باهمه همینجورن احتمالا...
همکارایی که کل فکر و ذهنشون لذت بردن بیشتر از دنیاس چی بخورن چی بپوشن کجا برن چه جوری پول بیشتری دربیارن چه جوری راحت تر باشن
بعنی حتی نمیشه ذره ای باهشون از معنویت حرف زد چون درکی ندارند
توی شهری که من زندگی میکنم حتی یه نماز جماعت درست و حسابی نیست اصلا مجلس ذکری نیست اگرم باشه یه جوون توش نیست
حتی یه دوست یا فامیل مذهبی هم سن وسال خودم ندارم همه روز به روز در حال تغییر بیشتر به سمت دنیاگرایی ان انگار مرگی وجود نداره و تا ابد قراره تو این دنیا بمونن...
شاید گفتن اینا بهونه باشه و اصلا گفتنش به شما لازم نباشه اما دلم گرفته و خواستم کمی حرف بزنم شرمنده ام
ناامید نیستم اما خیلی غمگینم و ازینکه به اینجا رسیدم بسیار متاسف و ناراحت
وضعیت الانم یه جوریه که از هیچی لذت نمیبرم نه از خودنمایی نه از عدم خود نمایی
خود نمایی باعث عذاب وجدانم میشه و عدم خود نمایی هم باعث یه ناخرسندی خاصی
واین خیلی آزار دهندس این بلاتکلیفی این خاکستری بودن نه میتونم خود نمایی کنم نه از عدم اون رضایت دارم اصلا یه وضعی😭
که البته ریشه این هم مسائل مختلفی رو دربرمیگیره
اما به کمک حضرت فاطمه سلام الله علیها که حتی روم نمیشه باهشون صحبت کنم ارتباطم رو با خدا بیشتر میکنم روی نمازم تمرکز بیشتری میکنم بیشتر قرآن میخونم و توکل میکنم
