بسم الله الرحمن الرحیم
در کوچه های پر از گل قدم میزنم و تا چشم کار میکند آدم بیل به دست میبینم که یک چفیه بر سرشان بسته اند و دارند گل هارا از خانه ها بیرون میکنند...
هیچ زنی نیست فقط منم ترس عجیبی سراغم می آید میرورم داخل یک خانه همه با خوشرویی از من استقبلال میکنند فکر میکنند خبرنگارم باب شوخی و خنده را باز میکنند و با بیل هایشان ژست های مختلف میگیرند خستگی از سر و رویشان میبارد ولی روحشان خسته نیست...
یک خانم محلی را بالای پشت بام میبینم کمرش به شدت آسیب دیده میخواهد از نردبان پایین بیاید آقایان قصد دارند کمکش کنند خودم را سریع به او میرسانم میگویم من کمکش میکنم لبخندی با چهره ی گل آلودش به من میزند و میگوید ممنونم دخترم
وقتی به پایین میرسد از من میپرسد اینجا چه کار میکنی همه مردند تو چطور آمده ای؟
در فکر فرو میروم که واقعا چطور اینجام؟
که یکهو گوشی ام به صدا درمی آید و از خواب بیدار میشوم(خواب طولانی تر بود همینقدر یادم مانده است)
انقدر به سیل زده ها فکر میکنم انقدر دلم را جای دلشان میگذارم که یک شب تا صبح خوابشان را میبینم
اینکه هیچ کاری از دستم برنمی آید اذیتم میکند
ان شاالله از نو دوباره بهترش را میسازند...
نمیدانم چه حکمتی است در سیل و زلزله و ...که در روایات کسی که در این حوادث جانش را از دست دهد اجری مشابه شهید دارد...
مَّثَلُ الَّذِینَ یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِی سَبِیلِ اللَّـهِ کَمَثَلِ حَبَّهٍ أَنبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِی کُلِّ سُنبُلَهٍ مِّائَهُ حَبَّهٍ وَاللَّـهُ یُضَاعِفُ لِمَن یَشَاءُ وَاللَّـهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ ﴿٢۶١بقره﴾
حالا کسی مالش را انفاق میکند،کسی جانش را برمیدارد و میرود آنجا و از هیچ کمکی دریغ نمیکند و اینگونه انفاق میکند...
خوشا بحال شان...
